تیغ را دانی به استحقاق کبود تیغ زن

داور کشور گشا فرماندهٔ لشکرشکن

گرز را دانی که باید برنهد بالای برز

بهمن لهراسب فر اسفندیار رویین تن

تیر را دانی که باید در کمان آرد کمین

قارن آرش کمان گودرز گرشاسب مجن

رمح را دانی که باشدکارفرما روز رزم

نیرم رستم صلابت رستم نیرم فکن

شاه شیر اوژن اباقاآن که گاه گیر و دار

بر پی رخشش نماز آرد روان تهمتن

چون به چنگ آردکمان مویان به قبر ازوی قبا د

چون به کف گیرد سنان نالان به گور از وی پشن

ذکری از روی وی و گیهان ختا اندر ختا

بادی از خوی وی ویتی خت اندر خن

هر کجا لطفی ز گفت او نشاط اندر نشاط

هرکجا نامی ز قهر او محن اندر محن

چون فرازد قد ازو محفل ریاض اندر ریاض

چون فروزد خد ازو مجلس چمن اندر چمن

در درون درع تاری پیکر رخشان او

جان جبریلست در تاریک جسم اهرمن

از نهیب گرز او در جان گوان را ارتعاش

از هراس برز او در تن مهان را بو مهن

تا نگوید دایه اندر گوش کودک نام او

طفل نگشاید لبان را از پی شرب لبن

هر وشاق محفل او یوسفی کز فرط حسن

جان چندین یوسف مصریش در چاه ذقن

گرنه خیاطست تیغ او چرا هنگام کین

بر تن بدخواه جوشن را همی سازد کفن

ای به ایوان مهبط عفو خدای لایزال

ای به میدان مظهر قهر قدیر ذوالمنن

ای ملک دانی که تا من بسته ام لب از بیان

چون متاع فضل کاسدگشته بازار سخن

شد بلاغت از میان تا شعر من شد از میان

شد شجاعت از جهان تا از جهان شد بو الحسن

هم تو می دانی که عهدی بسته بودم دیرپای

تا به شین شعر و نون نظم نگشایم دهن

وین زمان این ژرف دریا یعنی این طبع روان

نغز درجی برفکند از قعر پر در عدن

تا ز تو کت آیت رحمت همی نازل به شان

با هزاران لابه خواهم عذر جرم خویشتن

یاوه یی گر سرزد از من عذر من بپذیر از آنک

راست دیوانه شدم تا یاوه شد دیوان من

من نمی گویم نیم عاقل ولی هنگام خشم

ابلهی مرد گردد چیره بر فهم و فطن

خود تو می دانی که زادهٔ طبع و فرزند خیال

بس گرامی تر ز زادهٔ مادر و فرزند زن

این من و این گردن من آن تو وآن تیغ تیز

خواهیم گردن فراز و خواهیم گردن بزن

آنقدر زی در جهان شاها کت آید در صماخ

ذکر محشر داستان رستم و رویینه تن